Naukowcy sugerują, że zawarty w lucernie barwnik z grupy chlorofili – feoforbid – może wchodzić w reakcję ze światłem słonecznym i indukować powstawanie pierwotnych ognisk fotodermatoz. W najnowszym wydaniu „The Veterinary Journal” zaprezentowano najnowsze badania przeprowadzone przez zespół naukowców z kalifornijskiego UC Davis.
Badania amerykańskich naukowców oparto o dane zebrane w latach 2004 oraz 2014, kiedy to na terenie Kalifornii oceniano kilka dużych pierwotnych ognisk uczulenia. Fotoalergia oraz związana z nią dermatoza u koni to schorzenie, które można scharakteryzować – jako przewlekłe wrzodziejące lub martwicze zapalenie naczyń włosowatych skóry. U koni karmionych sianem z lucerny i włączonych do analizy, zmiany skórne pojawiały się około 2 tygodnie po ekspozycji na promienie słoneczne.
Naukowcy niezwykle skrupulatnie przeanalizowali skład próbek siana. Próbki poddano badaniom m.in. na obecność pestycydów, zarodków grzybów oraz samej grzybni, oraz obecności innych substancji – takich jak barwniki – które mogły indukować reakcję uczuleniową. Co ciekawe w 2014 roku – kiedy to odnotowano siedem przypadków dermatoz, naukowcy przebadali również siano pod kątem konkretnych barwników – chlorofilu a, chlorofilu b oraz feoforbidu. Zawartość chlorofili wahały się od 0,90 – 2,30 mg/g w próbkach siana lucerny. Natomiast w przypadku feoforbidu jego poziom wahał się zdecydowanie bardziej – w granicach 3,36 – 89,87 ng/g w pobranych próbkach.
Zdaniem naukowców wyniki te eliminują chlorofilu a, chlorofilu b- jako czynniki pierwotne indukujące fotodermatozy u koni, i jednocześnie wskazują na feoforbid, jako możliwą przyczynę indukującą fotouczulenie po lucernie.
Pamiętajmy, że lucerna to nie jedyna roślina znana z właściwości fotouczulających. Dotychczas tego typu działanie stwierdzono również w przypadku dziurawca (Hypericum perforatum) oraz arcydzięgiela litwor (Angelica archangelica , Archangelica officinalis Hoffm).
Niepożądani lokatorzy końskich padoków: rośliny zielne i byliny (cz.I)
Niepożądani lokatorzy końskich padoków: rośliny zielne i byliny (cz.II)
